Koncepcja tej jednostki zrodziła się w 1997 roku. W trakcie podróży służbowej na pokładzie superszybkiego ekspresu Shinkansen między Tokio i Nagoją Piëch – zainspirowany rozmową z Karlem-Heinzem Neumannem, szefem działu badawczo-rozwojowego silników – sięgnął po kopertę i zaczął szkicować jednostkę, której wizja od dłuższego czasu pojawiała się w jego wyobraźni.

Punktem wyjścia było legendarne i powszechnie używane w latach 90. VR6. Idealnie łączyło cechy silnika rzędowego (pojedyncza głowica, jeden napęd rozrządu, ograniczona liczba elementów) ze zwartością motorów w układzie V, którą zapewniły zachodzące na siebie i rozwarte pod niewielkim kątem cylindry. W efekcie potężne jednostki 2.8, 2.9, a nawet 3.2 udało się poprzecznie upakować pod maską kompaktowego Golfa.

Piëch postanowił połączyć dwa silniki VR6 w jednostkę 12-cylindrową – podwójny układ cylindrów V ułożył się w literę W. Ambitny konstruktor szkicował dalej. Zestawiając trzy jednostki VR6 stworzył monstrualną jednostkę W18, która z pojemności 6,25 l powinna rozwijać 555 KM bez wsparcia turbosprężarki. Innowacyjny motor trafił do koncepcyjnego Bugatti 18/3 Chiron z 1999 roku, który zapowiadał wskrzeszenie tej legendarnej marki. Ciekawa jest geneza jej zakupu przez Volkswagena. Piëch był rozgoryczony przejęciem Rolls-Royce’a przez BMW, więc jego syn Gregor zaczął namawiać go do zakupu modelu Bugatti Type 57SC Atlantic. Zainspirował on ambitnego prezesa Volkswagena do przejęcia praw do marki, które zwieńczyło rozpoczęcie sprzedaży Veyrona – najszybszego i najmocniejszego wówczas seryjnego auta w historii. Miało 1001 KM i było zdolne do przekroczenia 400 km/h, a do setki przyspieszało w niecałe 3 s. Sercem Veryona był silnik 8.0 W16 z rzędami cylindrów rozchylonymi o 15 stopni. Wspomagały go cztery turbosprężarki – stąd nazwa EB 16:4 Veyron.